Komorów posiada najdłuższą historię z wszystkich miejscowości na terenie Gminy Majdan Królewski – jej początki sięgają XVI w. i były bardzo trudne, o czym świadczy choćby fakt, że Osada nasza była dwukrotnie lokowana. Pierwsza lokacja odbyła się w 1577 r., ale chyba była nieudana, gdyż dopiero powtórne lokowanie w 1599 r. spowodowało, że teren ten został zagospodarowany. Komorów został zasadzony na tzw. „surowym korzeniu”, a więc na terenie zupełnie niezagospodarowanym, który trzeba było dopiero wydzierać dookoła rozpościerającej się tu puszczy. Podstawą do lokacji był list Starosty Sandomierskiego z 1 października 1599 r.

Zasadzcą Komorowa, a więc tym, który się podjął trudów lokowania naszej wsi był Jan Studziński. Dokonał on tego za zgodą ówczesnego Starosty Sandomierskiego, a zarazem Wojewody Poznańskiego Hieronima Gostomskiego, tego samego, który zostawił dla potomnych stojący do tej pory na sandomierskiej skarpie budynek szkoły – słynne „Gostomianum”.

 

W Komorowie urządzono leśnictwo starostwa Sandomierskiego, którego zadaniem było pilnowania królewskiej puszczy, a zarazem strzeżenia, aby na grubego zwierza nie polowała okoliczna szlachta. Urząd leśniczego w Komorowie objął w 1612 r. w dożywotnie posiadanie Jan Bogoria Skotnicki. Należy również wspomnieć, że przy urządzaniu wsi podjęto się, jak na ówczesne czasy, wielkiego przedsięwzięcia przegradzając groblą rzeczkę Korzeń i uruchomiono tu młyn wodny.

 

Nazwa miejscowości pochodzi od nazwy lasu. Otóż już na początku XVI w. w dokumencie dotyczącym rozgraniczenia dóbr królewskich : Raniżowa i Woli Raniżowskiej od wsi szlacheckich Stanisława Mieleckiego : Cmolasu i Trzęsówki, z dnia 19 listopada 1519 r., przy opisie granic między tymi wsiami należącymi do króla, a wsiami należącymi do tegoż Stanisława Mieleckiego jest wymieniony las zwany „Komorów”, który należał do króla. Pod koniec XVI w. właśnie w tym lesie lokowano osadę, która przyjęła nazwę tego lasu – „Komorów”.

 

Przez pierwsze dziesięciolecia wieś rozwijała się bardzo powoli. Świadczą o tym zapisy w lustracjach z XVII w., gdzie mamy odnotowane, że w 1629 r. w Komorowie był tylko jeden łan ziemi, na którym gospodarzyło 10-u chłopów. Sytuacja ta nie uległa zmianie i w następnych dziesięcioleciach, gdyż w podobnej lustracji z 1660 r. nadal mamy przy Komorowie zapisane, że jest tam jeden łan gruntów i młyn na rzece Korzeń.

Przynależność Komorowa w strukturach administracyjnych, za czasów I Rzeczypospolitej, to województwo i powiat sandomierski. Nasza Osada, jako wieś królewska należała do starostwa sandomierskiego i początkowo wchodziła w skład klucza królewszczyzn z zarządem w Tuszowie, a później w Mokrzyszowie. W okresie zaborów należała do cyrkułu w Rzeszowie, a kiedy w latach 1855 – 1866 ostatecznie ukształtowały się powiaty – do Powiatu Kolbuszowskiego.

 

 

Od założenia Komorów należał do Parafii w Ostrowach Tuszowskich, które wchodziły w okresie przedrozbiorowym do Dekanatu Miechocińskiego i Diecezji Krakowskiej. Po znalezieniu się tych terenów w zaborze austriackim Parafia Ostrowy Tuszowskie została włączona do Dekanatu Mieleckiego, który został włączony do nowo utworzonej Diecezji Tarnowskiej. Z kolei w latach 1805 – 1821 Parafia ta znalazła się w Diecezji Przemyskiej, by znowu wrócić do Diecezji tarnowskiej, w której pozostała do 1992 r., najpierw w Dekanacie Mieleckim, a od 1891 r. w nowo utworzonym Dekanacie Kolbuszowskim.

 

W 1921 r. na prośbę mieszkańców Komorowa skierowanej za pośrednictwem ordynariusza przemyskiego biskupa Józefa Sebastiana Pelczara do Kongregacji Konsystorialnej w Rzymie, Papież Benedykt XV w dniu 30.08.1921 r. zatwierdził wyrok w tejże Kongregacji, na mocy której wieś Komorów została wyłączona ze związku parafialnego w Ostrowach Tuszowskich, a przyłączona do Parafii Majdan Kolbuszowski ( dzisiaj Królewski ) w Diecezji Przemyskiej.

 

W 1848 r., kiedy nastąpiło uwłaszczenie chłopów Komorów liczył 151 gospodarstw, których to uwłaszczenie objęło. Łączny obszar tych gospodarstw wynosił 1098 morgów i 1312 sążni. Pod koniec XIX w. w Komorowie mieszkało 1113 osób wyznania rzymsko-katolickiego i kilka rodzin żydowskich. W Komorowie działała Kasa Pożyczkowa z wkładem 2333 zł.

 

Odrębnego opisu wymagają czasy powstań narodowych oraz wojen, które nie ominęły Komorowa i jego mieszkańców.